Sylvia Dijkstra

De uitkomst voor moeders voor wie de wolk niet roze was en die zichzelf herstel gunnen

"Ruim 36% van de bevallende vrouwen maakte een nare situatie mee tijdens de bevalling. Dat bleek uit Nederlands onderzoek onder 12.239 vrouwen. 9% van de deelnemende vrouwen noemde haar bevallingservaring zelfs ‘traumatisch’.
In 2007 bleek al uit onderzoek dat 1,2% van de vrouwen een posttraumatische stressstoornis (PTSS) overhoudt aan een bevalling."
Bron: Ned Tijdschr Geneeskd. 2023;167:C5434

In mijn praktijk richt ik me op moeders die wat vervelends hebben meegemaakt tijdens de bevalling waar ze nog steeds last van hebben, zodanig dat ze vast lopen in het dagelijks leven. Alles lijkt een strijd te zijn geworden terwijl ze alleen maar hun best doen. Het is nooit een keer goed genoeg en ze voelen zich opgebrand. Kortom, de wolk was niet roze...

Iets vervelends kan zijn:

De bevalling verliep totaal anders waardoor je de controle bent verloren en hierdoor heb je je angstig en onveilig gevoeld
Je bent zonder jouw instemming aangeraakt / getoucheerd
Je bent ingeleid met kunstmatige oxytocine, tegen je wil in
Je bent ingeknipt, tegen je wil in
Je baby is zonder onverleg met jou bij je weggehaald
Je hebt zware pijnstillers teogediend gekregen waardoor er geen 'golden hour' bindings moment met je baby was direct na de bevalling. Want zowel jij als je baby waren nog te duf
De borstvoeding kwam niet op gang en je voelde je hier heel vervelend onder
Je hebt enorm veel pijn gehad tijdens de bevalling
Je voelde je opgejaagd tijdens de bevalling door het verplegend personeel
Je voelde je niet begrepen door het verplegend personeel
Je hebt het gevoel dat je hebt gefaald als moeder omdat het ziekenhuis je liet weten dat je was doodgebloed zonder hun
Na de post partum periode kan je je partner niet meer verdagen dat hij lichamelijk contact met je zoekt
Je herkent jezelf niet meer en bent een schim van jezelf geworden

Je verlangt naar de roze wolk die maar niet kwam en je schaamt je dat je geen binding voelt met je baby. Je weet niet hoe je dit bespreekbaar kan maken met je omgeving en daar voel je je schuldig over.
Al met al is dit het laatste wat je wilde en toch zit je ermee. Je weet niet meer wat je moet doen om het beter te maken. Je durft het niet hard op te zeggen maar je voelt intense spijt dat je het ooit in je hoofd hebt gehaald om moeder te willen worden. De onmacht die je hierbij voelt is niet te beschrijven. De wolk is verre van roze en op bepaalde dagen git en gitzwart.

Hoe zou het voor je zijn als je je weer:

Veilig voelt in je eigen lichaam
Dat je de onrust uit je lijf is
Dat je geniet van je baby
Dat je ontspant door de aanraking van je partner
Dat je eindelijk weer kan slapen
Dat je trots bent op jezelf en je moederschap
Dat je vertrouwen terug is dat je het wel kan en dat je er de kracht voor hebt

Het maakt niet uit of het een half jaar geleden is, 5 jaar, 10 jaar of zelfs langer dan 40 jaar. Want zo lang kan je er mee blijven lopen als je er niks aan doet. En dat heeft echt effect op je leven en dat van je dierbaren.

Je bent bij mij in gouden handen.

Met Oerkracht,
Sylvia